در باب معماری ژاپن

معماری ژاپنی به طور سنتی توسط سازه های چوبی مشخص شده است، کمی کم ارتفاع از زمین، با سقف کاشی یا سقف. دربهای کشویی به جای دیوارها استفاده میشوند، به این ترتیب پیکربندی داخلی یک فضای برای موارد مختلف سفارشی میشوند. مردم معمولا به طور سنتی بر روی بالشتک و یا در طبقه دیگری قرار می گیرند؛ صندلی ها و میزهای بالا تا قرن بیستم به طور گسترده ای مورد استفاده قرار نگرفتند. از قرن نوزدهم، ژاپن معماری غربی، مدرن و پس از مدرن را در ساخت و طراحی طراحی کرده و امروزه رهبر معماری و تکنولوژی پیشرفته است.
اولین معماری ژاپن در دوران ماقبل تاریخ در خانه های گاوصندوق ساده و فروشگاه ها مطابق با نیازهای یک جمعیت شکارچی جمع کننده دیده شد. تأثیر سلسله هان چین از طریق کره، معرفی فروشگاه های پیچیده دانه و مراسم دفن مراسم مذهبی را دید.

معرفی بودیسم در ژاپن در طول قرن ششم، یک کاتالیزور برای ساخت کلیسای مقدس با استفاده از تکنیک های پیچیده در چوب بود. تأثیر تنگها و سلسلههای چینی چین پایه گذاری نخستین سرمایه دائمی در نارا بود. طرح خیابان شطرنجی آن از چینی های چانگن به عنوان الگو برای طراحی آن استفاده می کرد. افزایش تدریجی در اندازه ساختمان منجر به واحد های استاندارد اندازه گیری و همچنین پالایش در طرح و طرح باغ. معرفی مراسم چای تاکید بر سادگی و طراحی مدرن به عنوان مقابله با اضطراب اشراف.
در طول بازسازی میجی 1868، تاریخ معماری ژاپن با دو رویداد مهم تغییر یافت. اولین قانون جداسازی قمی و بودا از سال 1868 بود که بطور رسمی بودیسم را از معابد شینتو و بودایی از کلیساهای شینتو جدا کرد و ارتباطی بین این دو را که بیش از هزار سال ادامه داشت، شکست داد.

دوم، پس از آن بود که ژاپن به منظور رقابت با دیگر کشورهای توسعه یافته دوره ای شدید غربی شدن را تجربه کرد. در ابتدا معماران و سبک ها از خارج به ژاپن وارد شدند اما به تدریج این کشور معماران خود را تدریس کرد و شروع به بیان سبک خود کرد. معماران با تحصیل با معماران غربی، سبک بین المللی مدرنیسم را به ژاپن معرفی کردند. با این حال، تنها پس از جنگ جهانی دوم، معماران ژاپنی بر روی صحنه بین المللی تأثیری نداشت، در ابتدا با کار معماران مانند Kenzo Tange و سپس با حرکات نظری مانند متابولیسم.

در معماری سنتی ژاپن، در هر دوره و استفاده از سبک ها، ویژگی ها و تکنیک های منحصر به فرد ژاپن، مانند اقامتگاه، قلعه، معبد بودایی و زیارتگاه شینتو، استفاده می شود. از سوی دیگر، به خصوص در دوران باستان، آن به شدت تحت تاثیر فرهنگ چینی مانند سایر کشورهای آسیایی قرار گرفت، بنابراین معماری در کشورهای آسیایی از ویژگی های آن است.
به طور تقریبی به دلیل تنوع شرایط آب و هوایی ژاپن و هزاره که بین نخستین واردات فرهنگی و گذشته قرار دارد، نتیجه بسیار ناهمگن است، اما با وجود این، می توان چندین ویژگی عمودی جهانی پیدا کرد. اول از همه انتخاب مواد است، همیشه چوب در اشکال مختلف (تخته، نی، پوست درخت، کاغذ، و غیره) برای تقریبا تمام ساختارها. بر خلاف هر دو معماری غربی و برخی از چینی ها، استفاده از سنگ به جز استفاده خاص از خاص، به عنوان مثال podia معبد و پایه های بتکده اجتناب شود.

ساختار کلی تقریبا همیشه یکسان است: پست ها و ستون ها از یک سقف بزرگ و به آرامی منحنی پشتیبانی می کنند، در حالی که دیوارها کاغذ نازک، اغلب متحرک و باربری هرگز. سقف های آرک و بشکه به طور کامل وجود ندارد. منحنی های گیبل و اوا شگفت انگیز تر از چین هستند و محدودیت ستون فقرات (محدب در مرکز) محدود است.
سقف جزء بصری ترین چشمگیر است که اغلب نیمی از کل ساختمان را تشکیل می دهد. [2] مروارید کمی منحنی فراتر از دیوارها، پوشش ورنج ها را گسترش می دهد و بنابراین باید از سیستم های پیچیده ای به نام tokyō، در مورد معابد و زیارتگاه ها استفاده شود. راه حل های ساده تر در ساختارهای داخلی اتخاذ می شوند. پیشخوان های بی نظیر به ناحیه ی داخلی منحصر به فرد می شوند که به فضای ساختمان کمک می کند. داخل ساختمان به طور معمول شامل یک اتاق واحد در مرکز موسوم است که از هر فضای دیگر کمتر مهم است.
تقسیم فضای داخلی مایع است و اندازه اتاق را می توان از طریق استفاده از صفحه نمایش یا دیوارهای کاغذ قابل انتقال تغییر داد. بنابراین، فضای بزرگ و بزرگ ارائه شده توسط سالن اصلی می تواند براساس نیاز تقسیم شود. به عنوان مثال، برخی از دیوارها می توانند برداشته شوند و اتاق های مختلف به موقت متصل شوند تا فضای بیشتری را برای برخی مهمانان ایجاد کنند. جدایی بین داخل و خارج از خود به نوعی مطلق نیست، زیرا کلیه دیوارها می توانند برداشته شوند و محل اقامت یا معبد را به بازدیدکنندگان باز کنند. Verandas به نظر می رسد بخشی از ساختمان به بیگانه، اما بخشی از دنیای خارج به کسانی که در ساختمان. بنابراين سازه ها بخشی از محيط زيست هستند. توجه به مصالح ساختمانی در محدوده طبيعی اطراف صورت گرفته است.
استفاده از ماژول های ساخت و ساز نسبت های مختلفی را در بین بخش های مختلف ساختمان حفظ می کند و هماهنگی کلی آن را حفظ می کند. در رابطه با ساختن نسبت، نیز به مقاله ken نگاه کنید.
حتی در مواردی که نیکوتو توسو گو است، جایی که هر فضای موجود به شدت تزئین شده است، تزئینات تمایل به پیروی دارد، و بنابراین بر ساختارهای پایه تاکید می کند.
این معماری با معماری مقدس و غریب به اشتراک گذاشته می شود، این ویژگی ها تبدیل ساختن یک ساختمان غیر مجاز به معبد و بالعکس را آسان می کند. این اتفاق برای مثال در هوریو جی اتفاق افتاد، جایی که یک عمارت دبیرستانی به یک ساختمان مذهبی تبدیل شد.

دوران ماقبل تاریخ شامل دوره های جومون، ییوی و کافون از حدود 5000 سال پیش از میلاد تا آغاز قرن هشتم میلادی است.
در طی سه فاز دوره یونوم، جمعیت عمدتا شکارچی جمع و برخی مهارت های ابتدایی کشاورزی بود و رفتار آنها عمدتا با تغییرات در شرایط آب و هوایی و سایر محرک های طبیعی تعیین می شد. خانه های اولیه خانه های گودال بود که شامل چاله های کم عمق با طبقه های زمینی پوشیده شده و سقف های چمن ساخته شده بود که برای جمع آوری آب باران با کمک شیشه های ذخیره سازی طراحی شده بود. بعدها در این دوره، آب و هوای سردتر و بارندگی های بیشتر باعث کاهش جمعیت شد که باعث علاقه به مراسم شد. دایره های سنگی غبار در ابتدا در این زمان ظاهر شدند.
در طول دوره ییوئی، مردم ژاپن شروع به تعامل با سلسله چینی های هان، که دانش و مهارت های فنی آنها را تحت تأثیر قرار دادند. ژاپنی ها شروع به ساخت انبارهای طبقه بالا به عنوان انبارها کردند که با استفاده از ابزارهای فلزی مانند اره و برش ها که در این زمان ظاهر شدند، ساخته شد. بازسازی در Toro، Shizuoka یک جعبه چوبی ساخته شده از تخته ضخیم است که در گوشه ها در سبک کابین ورودی پیوست شده و در هشت ستون پشتیبانی می شود. سقف سقف دار است، اما بر خلاف سقف معمولی که در آن خانه های گودال وجود دارد، این یک گودال ساده V است. بعضی از نویسندگان طرح های سازه ای مطرح شده در این دوره را برای ارتباط با مردم آسترنزیایی برنج از شرق چین یا تایوان به جای هان، به ساختار این طرح متصل می کنند.